Notte antica...

Notte antica...

de Giovanni Piga 

Custu sero
su bentu ’e s’intrìghinu
carinnat chelu e terra,
in d’un’abbratzu ’e luche moddiana
che pessu ’e dispedìa
da-e mentes tirchinadas.

E dego
chisina ’e fochiles chen’istòria
in runda chin su bentu
in sos prados ispartos de sos annos
ti nche bio, pizzinnu
fizu meu,
che alenu ’e luche
in sa mimòria isalenada
‘e su tempus.

Juco a pala sa notte
... notte antica
de tùnchios isconnottos
de carrales teraccos (o de donnos ferales...?)

Est sero ’e tramuntana.
Custu sero.
Non cumprendo su negòssiu ’e su bentu:
est allargu s’arrastu
(... ma est mùliu ‘e bentu
o lamentu ’e boes muliaches?)
che l’intendo irghelande
in su grogo ’e sas fozas de s’intrìghinu,
a lucores de lampos
de paràgulas sortas,
cravadas che istillos
in chelos issambentaos
macraos
de isteddos chene grista, favularjos .

E dego, òmine ’e terrasanta,
Mamuthone ’e duamiza annos,
sico a dansare solu a lampaluche
a passu ’e arpilìas,
in sa janna
de cust’àtteru Millénniu...
jubilande a su bentu ’e sa notte:

“Bona sorte, pizzinnu... fizu meu...
Bona sorte....”